Patron Naszej Szkoły – Adam Mickiewicz

Pierwszym patronem naszej szkoły w okresie międzywojennym był ówczesny prezydent Polski prof. Ignacy Mościcki.

W roku 1955 szkole nadano nowe imię – Adama Mickiewicza, jednego z najwybitniejszych polskich twórców, poety doby romantyzmu, publicysty, działacza politycznego i wizjonera.

Co roku w grudniu w rocznicę urodzin naszego patrona obchodzimy Święto Szkoły – poświęcone Jego życiu i twórczości

Życie i twórczość Adama Mickiewicza

Mickiewicz przyszedł na świat 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Po ukończeniu miejscowej, prowadzonej przez dominikanów, szkoły (1815) udał się na studia filologiczno-historyczne do Wilna. Utrzymywał się ze stypendium, które po ukończeniu studiów (1819) musiał odpracować jako nauczyciel szkoły powiatowej w Kownie (1819 – 1823).

W roku 1817 wspólnie z najbliższymi przyjaciółmi – Tomaszem Zanem, Janem Czeczotem, Józefem Jeżowskim, Onufrym Pietraszkiewiczem, Franciszkiem Malewskim – Mickiewicz założył tajne Towarzystwo Filomatów (Miłośników Nauki), a następnie Towarzystwo Filaretów (Miłośników Cnoty). Stowarzyszenia te, prowadząc zróżnicowane formy pracy samokształceniowej, miały na celu przygotowanie młodzieży do działalności w różnych dziedzinach życia narodu pozbawionego własnej państwowości. Literackim wyrazem tej działalności stała się m. in. Pieśń filaretów (1820), a najogólniejszym programem ideowym „Oda do młodości” (1820).

Drugim doświadczeniem młodzieńczym była nieszczęśliwa miłość do Marii z Wereszczaków hrabiny Wawrzyńcowej Puttkamerowej. Na drodze do szczęścia kochanków stanęło zawarte w 1821 r. małżeństwo Puttkamerów.

Trzecim doświadczeniem Mickiewicza był kontakt z folklorem. Znajomość ludowych – zarówno polskich, jak i białoruskich – pieśni, baśni, podań i obrzędów przyszły poeta wyniósł już z rodzinnego domu i nieustannie je wzbogacał. Literackim owocem tej inspiracji stały się „Ballady i romanse” (1822), „Dziadów część II i IV” oraz „Grażyna” (1823). Rok opublikowania pierwszego tomu Poezji Mickiewicza (1822) przyjęto jako datę początku romantyzmu w Polsce.

Po wykryciu w roku 1823 organizacji filomackich władze carskie osadziły Mickiewicza w zamienionym na więzienie klasztorze bazylianów w Wilnie. (Do dziś zachowała się cela, w której siedział, nazywana celą Konrada). Po procesie skazano go jesienią 1824 r. wraz z kolegami na osiedlenie się w głębi Rosji. Więzienie, proces i zesłanie – to kolejne etapy życiowych doświadczeń i charakterystyczne rysy romantycznej biografii poety. Z Wilna wyjechał najpierw do Petersburga, a następnie do Odessy i Moskwy. Tu zetknął się z rosyjskim życiem literackim oraz działalnością spiskową. Zaprzyjaźnił się z literatami – spiskowcami: z Kondratijem Rylejewem, Aleksandrem Bestużewem, a także z Aleksandrem Puszkinem, Nikołajem Polewojem, Piotrem Wiaziemskim i innymi.

W czasie wycieczki na Krym (lato 1825) miał okazję zetknąć się z kulturą orientalną i egzotycznym krajobrazem.

Doświadczenia okresu rosyjskiego zaowocowały kolejno „Sonetami” (1826), „Konradem Wallenrodem” (1828), a w dalszej kolejności „Dziadów częścią III” z nasyconym rosyjskimi realiami „Ustępem” i wierszem Do przyjaciół Moskali (1832).

W maju 1829 r. poecie udało się opuścić Rosję i rozpocząć prawie dwuletnią wędrówkę po Europie. Odwiedził Rzym, Florencję, Drezno, Pragę, Berlin, Szwajcarię, spotykając się z wieloma wybitnymi twórcami epoki romantyzmu np Goethe.

W grudniu 1830 Mickiewicz zdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. W sierpniu 1831 r. dotarł do Wielkopolski. Wobec oznak zbliżającej się klęski zrezygnował z przedostaniem się do Królestwa. Literackim rezultatem tych doświadczeń stały się m. in. napisane w 1831 r. wiersze o tematyce powstańczej: „Śmierć pułkownika”, „Nocleg”, „Reduta Ordona”. W Wielkopolsce pozostał do wiosny 1832 r., bawiąc w ziemiańskich dworach.

W 1832 Mickiewicz wyjeżdża do Drezna. W atmosferze klęski powstania stworzył w Dreźnie w 1832 r. swoje główne dzieło romantyczne – „Dziadów część III”. 31 lipca 1832 r. przybył do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułaczego życia. Włączył się aktywnie w życie emigracji. Głównymi utworami związanymi z tym okresem działalnością poety stały się „Księgi narodu polskiego” i „Księgi pielgrzymstwa polskiego” (1832) oraz artykuły ogłaszane w „Pielgrzymie Polskim”, którego przez pewien okres był także głównym redaktorem (kwiecień – czerwiec 1833).

Zmęczony emigracyjnym życiem oraz rozczarowany wobec monarchistycznej Europy, poddawany wraz z całą emigracją różnym zakazom i szykanom (m. in. zakaz przenoszenia się z miejsca na miejsce), wskrzeszał wartość narodowej historii, tworząc „Pana Tadeusza” (1833, wyd. 1834), lub zagłębiał się w lektury dzieł mistycznych, czego owocem stał się m. in. cykl uniwersalnych aforyzmów zatytułowany „Zdania i uwagi” (1833 – 1834).

W 1834 r. ożenił się z córką słynnej ówczesnej polskiej pianistki Marii Szymanowskiej – Celiną która urodziła mu sześcioro dzieci. Trudna sytuacja materialna zmusiła poetę do napisania po francusku dwu dramatów („Konfederatów barskich” i „Jakuba Jasińskiego”,1836), przeznaczonych dla francuskiego teatru, których jednakże nie udało się wystawić. Na rok akademicki 1839 / 1840 przeniósł się więc do szwajcarskiej Lozanny, gdzie otrzymał stanowisko profesora literatury łacińskiej. Tutaj stworzył też cykl liryków, zwanych lozańskimi („Gdy tu mój trup”, „Nad wodą wielką i czystą”, „Snuć miłość”, „Polały się łzy”).

W 1840 r. obejmuje stanowisko na nowo utworzonej katedry literatur słowiańskich w College de France w Paryżu. Jako profesor slawista pracował tutaj cztery lata. W związku z propagowaniem antymonarchistycznej idee napoleońskie, a następnie mistycznej nauki Andrzeja Towiańskiego w 1844r. jego działalność profesorska została przez władze francuskie zawieszona.

W czasie Wiosny Ludów (1848) Mickiewicz udał się do Rzymu, aby tu stworzyć własną formację wojskową (Legion Polski), która miała wziąć udział w europejskich walkach ludów przeciwko monarchiom i tym samym przyczynić się do odzyskania przez Polskę niepodległości. Legion pod wodzą poety przemaszerował manifestacyjnie z Rzymu do Mediolanu, gdzie został podporządkowany władzom Lombardii i przez rok walczył z Austriakami.

Poeta powrócił do Paryża. Wraz z grupą przedstawicieli różnych narodowości założył dziennik „Tribune des Peuples”. Wkrótce pod naciskiem władz francuskich i ambasady rosyjskiej musiał jednak wycofać się z redakcji. Następnie został wzięty pod nadzór policji i ostatecznie zwolniony ze stanowiska profesora w College de France. W roku 1852 udało mu się otrzymać stanowisko bibliotekarza i mieszkanie w paryskiej Bibliotece Arsenału.

Po śmierci żony zostawił nieletnie dzieci w Paryżu i jesienią 1855 r. wyjechał do Konstantynopola, by swoim autorytetem wesprzeć akcję formowania tutaj oddziałów tzw. kozaków otomańskich, którzy mieli wziąć udział w walce z Rosją. Tu niespodziewanie rozchorował się. Zmarł 26 listopada 1855 r. Zwłoki poety przewieziono do Paryża i złożono na cmentarzu polskim w Montmorency. W roku 1890 sprowadzono je na Wawel.